Prema misljenju Kris Šiling , koje iznosi u tekstu The Body and difference, (Shilling, 1997) bodi projekti kao li čni, individualni projekti na oblikovanju i označavanju tela, iako predstavljaju izbor sistema vrednosti koji će biti prezentovan kroz sopstveno telo u stvari su socijalni simboli identiteta koji na neki način sadrže društvenu poruku, objavljuj u nešto, ali uključuju društvene osobenosti vremena. U stvari se teži unifikaciji, pronalaženju univerzalnog modela lepote i ljudskosti, propisanog važećim diskursom kulture, dostizanju idealnog konačnog identiteta propisanog kulturom o kojoj je reč i/ili simboličkoj upotrebi tela kao signifikatora društvene pozicije. "Sve više me zanima ideologija, ne kao eksplicitni ideološki projekat, već ideologija kao nešto što je materijalizirano u svakidašnjim, ponekad i u najintimnijim životnim navikama koje su prividno čisto utilitarne prirode i nemaju nikakve veze sa ideologijom....Pričao sam nedavno sa prijateljima u Americi koji su mi kazali da su, barem u dekadentnim njujorškim krugovima, dlake na ženskom polnom organu striktno stvar ideološke konotacije. Ako ih briješ i staviš rinkle-to je pank, ako briješ samo na rubu i imaš traku-japi, ako ih pustiš slobodno-hipi. Čak je i to kodificirano... To me sve više fascinira: kako tražiti čak cele ideološke ontologije u ovim prividno sasvim marginalnim, svakidašnjim fenomenima. Zašto? Jer mislim da se ideologija danas reproducira pre svega na nivoima implicitnih, neizrečenih pravila." (Slavoj Žižek: intervju Dubravki Đurić za Našu Nedeljnu Borbu) Dakle, tela predstavljaju materijalizovani izraz sistema vrednosti i ideologija koje postoje u društvu i na taj način potvrđuju ili osporavaju društveni red. (Godelier, Panoff, 1998) Ovo je osnovna postavka koja je u literaturi označena kao socijalni kostruktivizam. Kroz analizu tela kao artefakta nastoje se otkriti socio-kulturne datosti "upisane" u najintimniju subjektivnost svakog pojedinca, u njegovo telo, a koje doprinose ne samo "disciplinovanju" tela već i reprodukciji društvenih odnosa koji vladaju u društvenim sistemima.

Po teoriji Burdijea tela su uključena u reprodukovanje socijalnih razlika i nose pečat socijalne klase. Dominantne klase mogu telo da tretiraju kao projekat, bilo u smislu njegovog organskog funkcionisanja ili kao performativnu vrednost, kapital, nešto što može da se pretvori u ekonomsku vrednost na bračnom tržištu ili u transakcijama u kojima simboli pripadanja klasi igraju veliku ulogu. Iako instrumentalno telo pripadnika radničke klase takođe ima simboličku vrednost (razvijeni mišići koji služe za rad, zdravlje je važno da bi telo "kao mašina" moglo da radi), više klase mogu da stvore tela koja su više vrednovana. Ovim se naturalizuju socijalne razlike, a držanje, pokret, telo uopšte, uticaće na tržištu rada kada se pojave dve osobe sa istim kvalifikacijama, a različitim telesnim izrazom. (Chris Shiling:1997:87-93) Tako, zapažam i da se zavisno od pripadnosti klasi odabiraju intervencije na telu. Retki su primeri drastičnog bodi piercinga u npr. japi krugovima tj. među bogatim ljudima. Oni će radije piti prozak, oblikovati grudi, nos, usne, vršiti isisavanje sala i igrati tenis ili se baviti nekim od elitnih sportova... Starost, mladost, pol, dovedeni su u pitanje. To su idealizovane verzije sopstva. Oblikuje ih naša idealizovana slika o sebi koja je projekcija poruka koje dobijamo iz kulturne sredine, a u klasnom društvu, kako smatra Burdije, vladajuće klase imaju više šanse da svoj sistem vrednosti plasiraju kao najpoželjniji. Tako, tela oblikovana u skladu sa dominantnim idealom lepote imaju više šanse da budu konvertovana, pretvorena u drugu vrstu kapitala, socijalni ili ekonomski. Preoblikovanje tela u kapital u skladu sa propisanim modelom lepote dostupno je samo određenim klasama.

Čak i kada se intervencije vrše sa idejom da se prevaziđu socijalne predodređenosti rodnih uloga (npr. bodybilding žena) ipak se sledi ideal jakog mišićavog tela koje je primarno viđeno kao muško telo koje dominira (u čemu ima udela ekonomska ugroženost žena, koje takođe pokušavaju da pretvore tela u kapital) ili kao zasenjujući objekat pokazivanja unutar muške kulture. Muški ukus je vrhovni uzor u oblikovanju tela žena pri čemu se muškarci pojavljuju kao dizajneri, sa skalpelom u ruci sa jedne ili kao modni dizajneri sa druge strane. Svi ovi pokušaji dosezanja zadatog ideala i naše prikazivanje kroz tela koja su oblikovana u skladu sa propisanim izgledom su, u stvari, neka vrsta parodije, karikature, sa kojom smo identifikovani i koja čini da zaboravimo granicu iza koje ne možemo da prevaziđemo smrt, propadanje, starost. A takođe, mogu biti i opasni, povređujući po samo telo (problemi sa ugrađenim silikonima ili anoreksija kao odgovor na represiju kulture...).. Potrebno je zapitati se o odgovornosti pojedinaca koji se prepuštaju ovim intervencijama bez ikakve distance prema njima, kao i o mogućnosti njihove/naše slobode izbora u okviru uticaja kojima su/smo izloženi/izložene. Dakle, postoji li prostor za otpor, za otklon, za preispitivanje, rastvaranje, krunjenje, raz-otkrivanje, dekonstrukciju kulturnih naslaga koje su već usađene u našim telima?